غم در دل من به قدر عالمه غم های عالم برای من کمه
رنگ غروب دل افسرده ام غرق سکوت وجود مرده ام
وای از من و غم های من وای از دل تنهای من
ای آسمان ای آسمان ستاره ای در شام من نمانده
دست بلا آخر مرا در دامن دشت جنون نشانده
من که محبت از کسی ندیده ام منکه همه خون دل رنجیده ام
چون مرغک غمگین و دور از آشیان سر در میان بال و پر کشیده ام
دیگر نمیابد مرا روزی اگر بیای با یاد او از گور من گلهای غم برآید
غم در دل من به قدر عالمه غم های عالم برای من کمه
رنگ غروب دل افسرده ام غرق سکوت وجود مرده ام
وای از من و غم های من وای از دل تنهای من
