این پرنده از غم غربت میمیره نمیتونه باز دوباره پر بگیره
میدونه از آشیونه خیلی دوره توی زندون غریبه ای اسیره
آسمون آبیه هر جا که بری اما آسمون دل وا نمیشه
نبض من برای ایران میزنه شعر من مرثیه دربدره
توی کوچه های شهر بی رفیق و همسفر واسه دل از غم تنهایی میخونم
ای وطن ای سرزمین ای همیشه بهترین دیگه میمیرم اگه با تو نمونم
In Parande Az Gham Ghorbat Mimire Nemitone Baz Dobare Par Begire
Midone Az Ashiyone Kheyli Dore Toye Zendon Gharibe Ey Asire
Asemon Abiye Har Ja Ke Beri Ama Asemon Del Va Nemishe
Nabz Man Baraye Iran Mizane Sher Man Marsiye Darbedare
Toye Koche Hay Shahr Bi Rafigh O Hamsafar Vase Del Az Gham Tanhaei Mikhonam
Ey Vatan Ey Sarzamin Ey Hamishe Behtarin Dige Mimiram Age Ba To Namonam