خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو
به دو نقش و به دو صورت به یکی جان من و تو
داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات
آن زمانی که درآییم به بستان من و تو
اختران فلک آیند به نظاره ما
مه خود را بنماییم بدیشان من و تو
من و تو بی من و تو جمع شویم از سر ذوق
خوش و فارغ ز خرافات پریشان من و تو
طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند
در مقامی که بخندیم بدان سان من و تو
این عجب تر که من و تو به یکی کنج این جا
هم در این دم به عراقیم و خراسان منو تو
به یکی نقش بر این خاک و بر آن نقش دگر
در بهشت ابدی و شکرستان منو تو
منو تو بی منو تو جمع شویم از سر ذوق
خوش و فارغ ز خرافات پریشان منوتو
